دوره 13، شماره 3 - ( پاییز 1400 )
جلد 13 شماره 3 صفحات 122-113 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.IAU.NEYSHABUR.REC.1398.017
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Yaghoobi H, Toozandehjani H, Zendedel A. Comparison of the Effectiveness of Emotion – Focused Therapy and Acceptance – Commitment Therapy on Self – Compassion in Women with Marital Conflict. North Khorasan University of Medical Sciences 2021; 13 (3) :113-122
URL: http://journal.nkums.ac.ir/article-1-2442-fa.html
URL: http://journal.nkums.ac.ir/article-1-2442-fa.html
یعقوبی حمید، توزنده جانی حسن، زنده دل احمد. مقایسه اثربخشی درمان هیجان مدار و درمان پذیرش-تعهد بر شفقت خود در زنان دارای تعارض زناشویی. مجله دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی. 1400; 13 (3) :113-122
حمید یعقوبی1 
، حسن توزنده جانی* 2، احمد زنده دل3
، حسن توزنده جانی* 2، احمد زنده دل3
1- دانشجوی دکتری روان شناسی عمومی،گروه روانشناسی،دانشکده علوم انسانی،واحد نیشابور،دانشگاه آزاد اسلامی، نیشابور،ایران
2- دانشیار روان شناسی، گروه روانشناسی،دانشکده علوم انسانی، واحد نیشابور،دانشگاه آزاد اسلامی، نیشابور،ایران ، h.toozandehjani@ymail.com
3- استادیار گروه ریاضی، واحد نیشابور، دانشگاه آزاد اسلامی، نیشابور ، ایران
2- دانشیار روان شناسی، گروه روانشناسی،دانشکده علوم انسانی، واحد نیشابور،دانشگاه آزاد اسلامی، نیشابور،ایران ، h.toozandehjani@ymail.com
3- استادیار گروه ریاضی، واحد نیشابور، دانشگاه آزاد اسلامی، نیشابور ، ایران
چکيده: (1705 مشاهده)
مقدمه: هدف پژوهش حاضر ، مقایسه اثربخشی درمان هیجان مدار و درمان پذیرش و تعهد بر شفقت خود در زنان دارای تعارض زناشویی می باشد.
روش کار: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون و آزمون پی گیری با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره بهزیستی شهر تایباد بودند. نمونه آماری 39 آزمودنی(13 نفر گروه هیجان مدار، 13 نفر درمان مبتنی بر پذیرش – تعهد و 13 نفر گروه کنترل ) بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و بصورت تصادفی در سه گروه گمارده شدند. گروههای آزمایشی درمان هیجان مدار (طی 9 جلسه ) و درمان مبتنی بر پذیرش – تعهد (طی 8 جلسه ) دریافت نمودند ولی گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش، پرسش نامه های تعارض زناشویی براتی و ثنایی و شفقت خود نف بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد.
یافته‌ها: یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که پروتکل آموزشی درمان هیجان مدار نسبت به درمان پذیرش ـ تعهد تأثیر معنادار بیشتری بر افزایش شفقت خود در زنان دارای تعارض زناشویی داشته است (001/0 > P).
نتیجه گیری: مطابق با یافته های پژوهش حاضر ، می توان از بسته آموزش درمان هیجان مدار برای افزایش میزان شفقت خود از طریق ابراز هیجانات ، توانایی همدلی با دیگران و انتقادپذیری در زنان دارای تعارض زناشویی بهره برد.
روش کار: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون و آزمون پی گیری با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره بهزیستی شهر تایباد بودند. نمونه آماری 39 آزمودنی(13 نفر گروه هیجان مدار، 13 نفر درمان مبتنی بر پذیرش – تعهد و 13 نفر گروه کنترل ) بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و بصورت تصادفی در سه گروه گمارده شدند. گروههای آزمایشی درمان هیجان مدار (طی 9 جلسه ) و درمان مبتنی بر پذیرش – تعهد (طی 8 جلسه ) دریافت نمودند ولی گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش، پرسش نامه های تعارض زناشویی براتی و ثنایی و شفقت خود نف بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد.
یافته‌ها: یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که پروتکل آموزشی درمان هیجان مدار نسبت به درمان پذیرش ـ تعهد تأثیر معنادار بیشتری بر افزایش شفقت خود در زنان دارای تعارض زناشویی داشته است (001/0 > P).
نتیجه گیری: مطابق با یافته های پژوهش حاضر ، می توان از بسته آموزش درمان هیجان مدار برای افزایش میزان شفقت خود از طریق ابراز هیجانات ، توانایی همدلی با دیگران و انتقادپذیری در زنان دارای تعارض زناشویی بهره برد.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی |
موضوع مقاله:
علوم پایه
دریافت: 1398/9/18 | پذیرش: 1400/4/23 | انتشار: 1400/9/10
دریافت: 1398/9/18 | پذیرش: 1400/4/23 | انتشار: 1400/9/10
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
