مقدمه: در دیابت سلولهای بنیادی با شرایط نامساعد بافتی مواجهه هستند که برخی از آنها عبارتند از غلظت بالای گلوکز در خارج

سلول، استرس اکسیداتیو و محرومیت از فاکتورهای رشد )متعاقب ایسکمی(. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر این شرایط بر سلولهای

بنیادی است.

روشکار: سلولهای بنیادی از بافت چربی زیرجلدی موشهای صحرایی جدا گردید. برای شبیه سازی حالت هیپرگلیسمی، سلولها

24 ساعت در محیط کشت حاوی mM 50 - 25 گلوکز نگهداری شدند. برای ایجاد مدل ایسکمی، سلولها برای 12 الی 36 ساعت در

محیط فاقد گلوکز و فاکتورهای رشد تیمار شدند. به منظور القای استرس اکسیداتیو، 2O2H با غلظت μM 800 - 100 برای 24 ساعت

به محیط سلولها اضافه شد. زندهمانی سلولها با آزمون تیازولیل بلو تترازولیوم تعیین گردید.

یافتهها: افزایش گلوکز محیط از mM 25 به mM 50 اثری بر زندهمانی سلولهای بنیادی نداشت. درصد سلولهای زنده پس از

12 ، 24 و 36 ساعت مجاورت با محیط فاقد گلوکز و فاکتورهای رشد کاهش یافت ) 05 / 0 > P ( غلظتهای μM 400 و μM 800 از 2O2H درصد سلولهای زنده را کاهش داد ) 05 / 0 > P (. افزایش غلظت گلوکز محیط کشت سمیت سلولی ناشی از 2O2H را

افزایش نداد.

نتیجه گیری: سلولهای بنیادی در کوتاه مدت به استرس اکسیداتیو و محرومیت از گلوکز و فاکتورهای رشد حساستر از سمیت

ناشی از گلوکز زیاد هستند. بنابراین، رادیکالهای آزاد اکسیژن و اختلالات خونرسانی از علل اصلی آسیب سلولهای بنیادی و لذا

کاهشترمیم بافتی در دیابت است.