دوره 12، شماره 2 - ( تابستان 1399 )                   جلد 12 شماره 2 صفحات 25-20 | برگشت به فهرست نسخه ها

Ethics code: IR.USWR.REC.1394.1


XML English Abstract Print


1- گروه سالمندشناسی، دانشکده علوم رفتاری و سلامت روان انستیتو روانپزشکی تهران، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران ایران
2- گروه پرستاری مراقبت ویژه و مدیریت، مرکز تحقیقات مراقبتهای، پرستاری و مامایی دانشکده پرستاری و مامایی تهران، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
3- گروه سالمندی، مرکز تحقیقات سالمندی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران ، m_foroughan@yahoo.com
4- گروه پرستاری مراقبت ویژه و اتاق عمل، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی اردبیل، اردبیل، ایران
چکيده:   (2689 مشاهده)
مقدمه: امروزه با سالخوردگی جمعیت، سالمندان با مسائل اجتماعی مختلفی رو به رو شدهاند. آسایش و سلامت اجتماعی سالمندان در این بین از مقوله های مهم و مغفول بوده است که با کیفیت زندگی آنان ارتباط نزدیکی دارد. تاکنون مقیاس آسایش اجتماعی در جامعه سالمندان مورد روایی و پایایی قرار نگرفته است، لذا هدف این مطالعه بررسی روایی و پایایی مقیاس آسایش اجتماعی در سالمندان ایرانی در سال 1395 است.
روش کار: این مطالعه، یک مطالعه هنجاریابی است. شرکت کنندگان، 550 نفر سالمند مقیم شهر تهران که از مراکز و خانه های بهداشت به طور تصادفی انتخاب گردیدند. این مطالعه بر روی مقیاس آسایش اجتماعی Social Well-being Scale انجام شد. برای بررسی داده ها از آمارهای توصیفی و آزمون همبستگی پیرسون، تحلیل عاملی اکتشافی و آلفا کرونباخ با استفاده از نرم افزار 22SPSS V. استفاده شد.
یافته ها: شرکت کنندگان شامل 9/58 درصد مرد و 1/41 درصد زن بودند. میانگین سنی 67/6 ± 09/66 بود. آلفا کرونباخ 94/0 بود.
روایی سازه با روش تحلیل عاملی اکتشافی نشان داد که مقیاس از پنج جزء انسجام اجتماعی، پذیرش اجتماعی، مشارکت اجتماعی، شکوفایی اجتماعی و انطباق اجتماعی تشکیل شده است.
نتیجه گیری: مقیاس آسایش اجتماعی از پایایی و روایی مناسبی در سالمندان ایرانی برخوردار است. بنابراین میتواند برای ارزیابی آسایش و سلامت اجتماعی سالمندان ایرانی مورد استفاده قرار بگیرد
متن کامل [PDF 1411 kb]   (1014 دریافت)    
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی | موضوع مقاله: علوم پایه
دریافت: 1398/7/10 | پذیرش: 1399/3/24 | انتشار: 1399/7/10

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.