دوره 12، شماره 4 - ( زمستان 1399 )
جلد 12 شماره 4 صفحات 99-94 |
برگشت به فهرست نسخه ها
ساغر دلشاد1 
، علی یعقوبی* 
2، نجمه رضائیان3
، علی یعقوبی* 2، نجمه رضائیان3
1- دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، گرایش عصب و عضله، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واجد بجنورد، دانشگاه آراد اسلامی، بجنورد، ایران
2- استادیار فیزیولوژی ورزشی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد بجنورد، دانشگاه آزاد اسلامی، بجنورد، ایران ، yaghoubiali65@gmail.com
3- استادیار فیزیولوژی ورزشی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد بجنورد، دانشگاه آزاد اسلامی، بجنورد، ایران
2- استادیار فیزیولوژی ورزشی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد بجنورد، دانشگاه آزاد اسلامی، بجنورد، ایران ، yaghoubiali65@gmail.com
3- استادیار فیزیولوژی ورزشی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد بجنورد، دانشگاه آزاد اسلامی، بجنورد، ایران
چکيده: (3284 مشاهده)
مقدمه. سالمندی با آتروفی عضلانی و یا سارکوپنیا همراه است. اتوفاژی فرآیندی است که موجب کاهش آتروفی عضلانی میشود با این حال، کارایی این فرآیند با افزایش سن کاهش مییابد. فعالیت ورزشی با فعالسازی مسیرهای سیگنالینگ موجب بهبود سارکوپنیا و روند اتوفاژی میشود. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر بررسی أثر تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) بر سطوح ULK1، beclin1، سیسترین2 و فسفوریلاسیون AMPK در عضله اسکلتی رتهای نر سالمند بود.
روش کار. 20 سر رت نر سالمند نژاد ویستار (18 ماهه) به طور تصادفی در دو گروه 10 تایی: 1) کنترل (C) 2) تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) قرار گرفتند. پروتکل تمرین تداومی شامل (8 هفته/ 5 جلسه در هر هفته) دویدن بر روی تردمیل با شدت 70- 65% VO2max ، سرعت 20- 18 متر بر دقیقه و با مدت 40- 25 دقیقه بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین نمونهگیری از بافت عضلهی دوقولو رتها صورت گرفت. به منظور تحلیل دادهها از آزمون t مستقل در سطح معناداری (05/0P<) استفاده شد.
یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که مقادیر پروتئینی beclin1 در گروه MICT نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری داشت (05/0P<). اما، مقادیر پروتئینی ULK1، سیسترین2 و p-AMPK در گروه MICT نسبت به گروه کنترل تغییرات معنی داری نداشت (05/0P>).
نتیجه گیری. به نظر میرسد، احتمالاً MICT شیوهی تمرینی مناسبی به منظور فعالسازی مسیرهای اتوفاژی و متعاقباٌ بهبود عوارض ناشی از افزایش سن از جمله سارکوپنی در عضلات اسکلتی رتهای سالمند نمیباشد.
روش کار. 20 سر رت نر سالمند نژاد ویستار (18 ماهه) به طور تصادفی در دو گروه 10 تایی: 1) کنترل (C) 2) تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) قرار گرفتند. پروتکل تمرین تداومی شامل (8 هفته/ 5 جلسه در هر هفته) دویدن بر روی تردمیل با شدت 70- 65% VO2max ، سرعت 20- 18 متر بر دقیقه و با مدت 40- 25 دقیقه بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین نمونهگیری از بافت عضلهی دوقولو رتها صورت گرفت. به منظور تحلیل دادهها از آزمون t مستقل در سطح معناداری (05/0P<) استفاده شد.
یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که مقادیر پروتئینی beclin1 در گروه MICT نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری داشت (05/0P<). اما، مقادیر پروتئینی ULK1، سیسترین2 و p-AMPK در گروه MICT نسبت به گروه کنترل تغییرات معنی داری نداشت (05/0P>).
نتیجه گیری. به نظر میرسد، احتمالاً MICT شیوهی تمرینی مناسبی به منظور فعالسازی مسیرهای اتوفاژی و متعاقباٌ بهبود عوارض ناشی از افزایش سن از جمله سارکوپنی در عضلات اسکلتی رتهای سالمند نمیباشد.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی |
موضوع مقاله:
علوم پایه
دریافت: 1399/9/30 | پذیرش: 1399/10/23 | انتشار: 1399/12/10
دریافت: 1399/9/30 | پذیرش: 1399/10/23 | انتشار: 1399/12/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |