مجله دانشگاه علوم پزشکی

چکیده زمینه و هدف: پروپوفل پرکاربردترین داروی القاء وریدی است که برای بی‌هوشی بکار میرود و از مشخصات آن طول اثر کوتاه و عوارض جانبی کم است. یکی از عوارض مصرف این دارو ایجاد حرکات خودبخودی یا میوکلونوس می‌باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی بروز میوکلونوس و عوامل مرتبط با آن به دنبال تجویز پروپوفول بود. به علاوه زمان شروع، سرعت ایجاد علایم پس از تزریق و کمیت این حرکات مورد بررسی قرار گرفتند. مواد و روش کار: در این مطالعه تعداد 204 بیمار تحت القاء بی‌هوشی با پروپوفول، توسط دو پزشک متخصص بی‌هوشی مورد مشاهده قرار گرفتند و بوجود آمدن حرکات غیر طبیعی، بر اساس درجه تکانش (movement score) به عنوان میوکلونوس ثبت گردید. تمام بیماران تحت مانیتورینگ عمق بی‌هوشی با روش شاخص دو طیفی (BIS) قرار داشتند. برای بررسی ارتباط میوکلونوس با سایر متغیر ها از رگرسیون لجستیک استفاده شد. کلیه تجزیه و تحلیل ها در نرم افزارSPSS 16 انجام شد. یافته ها: 60 بیمار از 204 بیمار دچار میوکلونوس شدند که بروز میوکلونوس 29% برآورد شد. افرادی که دچار میوکلونوس شدند به طور معنی داری وزن کمتری داشتند و دوز بیشتری از پروپوفل به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن دریافت کردند. در مدل رگرسیون لجستیک رابطه سن و دوز دارو با میوکلونوس مشاهده شد. نتیجه گیری: یافته‏های مطالعه نشاندهنده بروز بالای میوکلونوس در این بیماران نسبت به آمارهای ذکر شده در سایر منابع است. با توجه به این یافته‏ها و مقایسه آن با سایر مطالعات، فرضیه تاثیر نژاد بر میزان دوز مورد نیاز برای رسیدن به سطح مطلوب بی‌هوشی و وقوع میوکلونوس شکل گرفت، در نتیجه لازم است دوز مورد نیاز و لزوم کاربرد داروهای جلوگیری کننده از میوکلونوس طی مطالعاتی چند مرکزی در هر نژاد تعیین گردد