مجله دانشگاه علوم پزشکی

چکیده زمینه و هدف: سرعت ارائه خدمات در اورژانس در جهت کاستن از مرگ و میر از اهمیت ویژه ای برخوردار است. اگر مدت زمان گردش کار بیماران در بخش اورژانس زیاد باشد نشاندهنده اختلال در خط مشی های کلی، دستورالعمل های اجرایی، فرآیندها و روند های جاری بیمارستان است با توجه به اهمیت موضوع این مطالعه با هدف تعیین سرعت خدمات رسانی در بخش اورژانس بیمارستان های تابعه دانشگاه علوم پزشکی استان خراسان شمالی در سال ۱۳۹۰ انجام گردید. مواد و روش کار: مطالعه توصیفی در دوره زمانی یک ماهه انجام شد ۱۰۶۶ فرم استاندارد زمان سنجی گردش کارخدمات اورژانس به روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی متناسب انتخاب گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS۱۵ و آنالیز واریانس یک طرفه انجام شد. یافته‌ها: در پنج بیمارستان مورد مطالعه میانگین فاصله ورود بیمار به اتاق پزشک تا شروع معاینات ۶ دقیقه، میانگین زمان اولین اقدام درمانی ۵ دقیقه ،میانگین فاصله درخواست آزمایش تا دریافت نتیجه ۷۷ دقیقه، میانگین فاصله درخواست رادیولوژی تا دریافت نتیجه ۷ دقیقه، میانگین فاصله درخواست سی تی اسکن تا دریافت نتیجه ۲۴ دقیقه و میانگین زمان اخذ تا دریافت جواب ECG، ۳ دقیقه می باشد. نتیجه‌گیری: اکثر شاخص های مورد بررسی سرعت خدمات رسانی خوبی داشتند اما زمان برای آماده شدن نتایج آزمایشات کمی با استانداردهای بین المللی و کشوری اختلاف دارد با توجه به اهمیت شاخص ها در تصمیم گیری برای ترخیص بیمار پیشنهاد می شود تدابیری در سطح مدیریتی و بیمارستانی اتخاذ گردد تا فواصل زمانی ارائه خدمات به حداقل زمان کاهش یابد.

زمینه و هدف: تصمیم­گیری در رابطه با انتخاب درمان سرطان امری پیچیده است که نیازمند اطلاعات اساسی می­باشد. معمولا پزشک تنها کسی است که این اطلاعات را در اختیار دارد. از این رو در این مطالعه ما تصمیم به بررسی درمان انتخابی اورولوژیست­ها در موارد ابتلا خودشان به سرطان مثانه و پروستات کردیم.

مواد و روش­کار: تعداد ۱۸۳ پزشک وارد این مطالعه شدند. پرسشنامه­ای که ‏توسط شرکت­کنندگان تکمیل شد شامل اطلاعات ‏دموگرافیک و‏ انتخاب روش انتخابی در صورت نیاز به مداخله ‏اورولوژی برای خود پزشک یا نزدیکان او بود. ‏  

یافته­ها: در مراحل اولیه سرطان پروستات ۴۳% ارولوژیست­ها چک پی.اس.آ و پی­گیری، ۳۷% رادیکال­پروستاتکتومی را ترجیح دادند و در مراحل پیشرفته ۷۳% رادیکال­پروستاتکتومی را انتخاب کردند. در سرطان مهاجم مثانه ۴۳% از پزشکان ‏رادیکال­سیستکتومی و ۳۱% ‏سیستکتومی با حفظ کپسول را بهتر دانستند. اعضای هیئت­علمی بیشتر به رادیکال­پروستاتکتومی در مراحل اولیه و سیستکتومی با حفظ کپسول تمایل داشتند در حالیکه پزشکان مشغول در مراکز­خصوصی و دولتی به چک ‏آنتی­ژن و پیگیری تمایل بیشتری نشان دادند. سیستکتومی رادیکال­کلاسیک در سرطان مهاجم ‏مثانه در مراکز­دولتی غیرآموزشی و بخش خصوصی سیستکتومی با حفظ کپسول ‏رایج­تر بود. بیشترین میانگین سالهای فعالیت با انتخاب ‏رادیوتراپی و کمترین میانگین تجربه با عدم­پیگیری همراه بودند. در سرطان پیشرفته پروستات در تمام رده­‏های تجربه­بالینی بیشترین انتخاب به­ترتیب رادیکال­­پروستاتکتومی، ‏رادیوتراپی و عدم­پیگیری بود.‏

نتیجه­گیری: از یافته­های این پژوهش این نتیجه حاصل شد که انتخاب نوع درمان یا تجربه بالینی و محل فعالیت ارتباط دارد به طوری ­که در میان اعضای هیئت­علمی رادیکال­پروستاتکتومی و سیستکتومی با حفظ کپسول رایج­تر بود و در سرطان پیشرفته پروستات بیشترین تجربه بالینی با رادیوتراپی در ارتباط یود.

تومور ویلمز شایعترین بدخیمی رنال در بچه ها بوده اما میزان آن در بزرگسالان به ١٪ تومورهای کلیه می رسد. تشخیص ویلمز در بزرگسالان به دلیل تشخیص افتراقی بیشتر مشکل تر می باشد. به دلیل نادر بودن ان در بزرگسالان، پروتکل درمانی انها مانند اطفال می باشد که در مورد بیمار ما نیز صدق می کند.

یک دختر ١٦ ساله با شرح حال درد غیر اختصاصی فلانک راست که در سی تی اسکن، یک توده بزرگ در فلانک راست با انتشار داخل وریدی و داخل حالب مشاهده شد. در بیوپسی تومور، اسپیندل سل کارسینوما اختصاصی گزارش شد اما به دلیل گسترش داخل قلبی تومور، جراحی اورژانس برای وی انجام شد. گزارش پاتولوژی نشان دهنده تومور ویلمز بود. بیمار ما به عنوان مرحله۵a  طبقه بندی شده و تحت کمو- رادیوتراپی طبق پروتکل مطالعه ملی تومور ویلمز NWTS)) قرار گرفت. دو سال بعد از جراحی بیمار دچار عود در ریه راست شد که جراحی و مجددا تحت کموتراپی قرار گرفت اما به دلیل عود مجدد ٤ ماه بعد و به دلیل عدم رضایت به درمان بیمار فوت کرد.