مجله دانشگاه علوم پزشکی

چکیده: مقدمه: آموزش بالینی بخش اساسی و مهم آموزش پرستاری را تشکیل می دهد. مربی بالینی یک مهره بسیار مهم و اساسی در برنامه ریزی و کسب تجارب بالینی است. ویژگیهای مربی بالینی اثربخش در پژوهش های مختلف مورد ارزیابی قرار گرفته است. ولی هنوز ویژگیهای مربی بالینی اثر بخش سوال برانگیز بوده و تصویر مربی بالینی اثر بخش واضح و روشن نیست. پ ژوهش حاضر با هدف تعیین ویژگیهای مربی بالینی اثر بخش از دیدگاه دانشجویان پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی در سال ۱۳۸۷ انجام شد. مواد و روشها: این پژوهش توصیفی بر روی ۹۶ دانشجو انجام گرفت. جهت نمونه گیری از روش سرشماری استفاده شد و افراد مورد بررسی، دانشجویان پرستاری و مامایی در مقطع کارشناسی پیوسته روزانه بودند که در ترم سه و بالاتر به تحصیل مشغول بودند. ابزار پژوهش پرسشنامه بود که در دو بخش اطلاعات دموگرافیک و ویژگیهای مربی بالینی اثر بخش در چهار زمینه آموزش، ویژگی های فردی، روابط بین فردی، ارزشیابی دانشجو طراحی شده بود. برای هر کدام از این چهار زمینه دامنه نمره دهی بین ۰ تا ۵ در این و آزمون های فراوانی، کای دو و آنالیز واریانس استفاده SPSS پرسشنامه در نظر گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار گردید. ۲۰ بود. از افراد مورد بررسی، ۷۱ نفر دانشجویان پرستاری / یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که میانگین سنی دانشجویان ۹ ،(۴/ %۷۴ ) و ۲۵ نفر دانشجویان مامایی ( ۲۶ %) بودند. دانشجویان به ترتیب بیشترین امتیاز را به ویژگیهای فردی (شخصیتی) ( ۰ ) ۳) مربی بالینی اختصاص دادند. همچنین در بین دانشجویان دو / ۳) و ارزشیابی ( ۰ / ۳)، روابط بین فردی ( ۴ / مهارت های آموزشی ( ۹ رشته تفاوتی از نظر ویژ گی های مربی اثر بخش وجود نداشت و بین متغیرهایی مانند سن، ترم تحصیلی، رضایت از رشته تحصیلی با امتیاز ویژگی های مربی بالینی اثر بخش همبستگی دیده نشد. بحث و نتیجه گیری: در این پژوهش دانشجویان از بین چهار زمینه ویژگیهای مربی بالینی اثربخش بالاترین درجه را به زمینه فردی اختصاص دادند. دومین امتیاز به زمینه آموزش، سومین امتیاز به زمینه روابط بین فردی و کمترین امتیاز به ارزشیابی اختصاص داده شد.

چکیده زمینه و هدف: ارائه بازخورد موثر به فراگیر در حین آموزش بالینی، یکی از شاخص‌های تدریس اثربخش است. با این حال، مطالعات نشان می‌دهد که گاه این مرحله مهم در تدریس بالینی نادیده گرفته می‌شود. در پژوهش حاضر وضعیت ارائه بازخورد از سوی مربی به دانشجو در حین آموزش بالینی بررسی شده است. مواد و روش کار: در این مطالعه مقطعی، اطلاعات مربوط به ۱۴۸ دانشجو و ۲۶ مربی به کمک دو پرسشنامه پژوهشگر ساخته خود ایفا جمع‌آوری شد. پرسشنامه‌ها شامل سؤالات مربوط به اطلاعات فردی، و نیز سؤالاتی در مورد وضعیت ارائه و دریافت بازخورد در حین آموزش بالینی و عوامل مرتبط با آن بود. سپس داده‌های مربوطه با استفاده از نرم افزار SPSS۱۶ و آزمون‌های آماری تی، من ویتنی، ضریب همبستگی اسپیرمن و کروسکال والیس بررسی گردید. یافته‌ها: بین میانگین امتیازات وضعیت بازخورد دو گروه دانشجویان و مربیان اختلاف معنا دار آماری وجود داشت (۰۰۱/۰>P). کلیه مربیان بیان داشتند در آموزش خود، بازخورد عملکرد ارائه کرده‌اند، در حالی که ۳۵/۷۷ % از دانشجویان اظهار کردند بازخورد دریافت نموده‌اند. اکثر دانشجویان و مربیان، ارائه بازخورد را ضروری دانسته و تمایل به دریافت و ارائه بازخورد بیشتر داشتند. همچنین در دو گروه مربیان و دانشجویان، اختلاف معناداری بین امتیاز بازخورد در بعد بازخورد شفاهی و رفتاری وجود داشت. در بین موانع ارائه بازخورد در دو گروه دانشجویان و مربیان، بیشترین اولویت مربوط به "زیاد بودن تعداد دانشجو" و "تنوع و دوگانگی روشهای آموزشی اساتید" بود. نتیجه گیری: وضعیت ارائه بازخورد در آموزش بالینی، از دیدگاه مربیان و دانشجویان یکسان نبود.

چکیده زمینه و هدف: تنش یکی از مشکلاتی است که می تواند مانعی بر سر راه آموزش بالینی مامایی باشد. برای بهبود و ارتقای کیفیت آموزش بالینی، بررسی و مدیریت عوامل استرس زای آموزشی ضروری است. مطالعه حاضر با هدف تعیین منابع تنش و عوامل مرتبط با آن در آموزش بالینی دانشجویان مامایی دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی در سال ۱۳۹۰ انجام شد. مواد و روش کار: در این مطالعه تحلیلی- مقطعی که طی آن کلیه دانشجویان مامایی ترم ۴ و بالاتر دانشکده پرستاری و مامایی بجنورد انتخاب شدند. عوامل ایجاد کننده تنش در محیط بالین با استفاده از پرسشنامه ای ۷۲ گویه ای در ۸ حیطه بالینی بررسی شد. داده ها بعد از جمع آوری با نرم افزار آماری۱۶- SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد که در کل بیشتر دانشجویان ۵/۶۰% تنش در محیط بالینی را متوسط ذکر کردند و ۶/۲۵% از آنها هم این عوامل را تا حد زیادی تنش زا عنوان کردند. یافته ها نشان داد که دانشجویان عوامل مربوط به برخورد با بیمار را بیشترین عامل تنش زا در محیط کارآموزی ذکر کردند و در بقیه حیطه ها دانشجویان سطح متوسطی از تنش را ذکر کردند. نتیجه گیری: از آنجا که تنش تاثیر منفی روی آموزش بالینی می گذارد. می توان با آگاهی از منابع تنش زا، محدود نمودن آن و یا بالا بردن سطح آگاهی علمی و حرفه ای دانشجویان، سازگاری آنان را نسبت به موقعیت های مختلف افزایش داد و محیط مناسبی برای آموزش فراهم آورد.