مقدمه: یکی از رایج‌ترین شرایط به چالش‌کشیدن دستگاه فیزیولوژیک انسان ورزش است. هدف از این پژوهش، بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی، بی‌هوازی و مقاومتی روی برخی از عوامل سیستم اندوکانابینوئید، سروتونین، بتااندورفین و BDNF در مردان جوان بود.
روش کار: سی و دو مرد جوان (۲۵-۱۹ سال) داوطلب که بطور منظم فعالیت بدنی نداشتند، به صورت تصادفی در چهار گروه هشت تایی تقسیم بندی گردیدند و به مدت هشت هفته به تمرینات ورزشی مختلف پرداختند. یک گروه برای تمرینات هوازی (تمرین دویدن با شدت ۷۰-۶۵ درصد حداکثر ضربان قلب ۳ جلسه در هفته)، یک گروه برای تمرینات بی هوازی (تمرین دویدن با شدت حداکثر ضربان قلب،۳ جلسه در هفته)، گروهی برای تمرینات مقاومتی دایره‌ای (۶-۸ ایستگاه که ۸-۱۲ بار تکرار می‌شدند و به مدت سه بار در هفته) و در نهایت یک گروه به عنوان کنترل انتخاب شدند. برای اندازه گیری عوامل سیستم اندوکانابینوئید، سروتونین، بتا اندورفین و BDNF از روش الایزا استفاده شد. داده‌ها با استفاده از روش آماری آنووا و آنکووا و تی وابسته درسطح معنی‌داری ۰۵/۰ تحلیل شدند.
یافته‌ها: داده‌ها نشان دادند که هشت هفته تمرین هوازی منجر به افزایش معنی دار سروتونین (۰۰۸/۰ = P) نسبت به گروه کنترل و تمرین مقاومتی شد (۰۳/۰ = P) شد. هشت هفته تمرین هوازی (۰۰۵/۰ = P) و بی هوازی (۰۱/۰ = P) منجر به افزایش معنی دار BDNF شد. تمرینات هوازی، بی هوازی و مقاومتی اثر معنی داری روی آراشیدونیل گلیسرول (۱۹/۰ = P) و بتااندورفین (۴۵/۰ = P) نداشت. هشت هفته تمرین مقاومتی منجر به کاهش معنی‌دار آناندامید نسبت به گروه کنترل شد (۰۵/۰ = P). میزان شادی در هر سه گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی دار داشت (۰۴/۰ = P).
نتیجه گیری: نتایج افزایش میانجی‌های مرتبط با شادی را نشان می‌دهد، در مورد تأثیر خاص ورزش طولانی مدت بر روی سیستم اندوکانابینوئید، نتیجه‌گیری قطعی دشوار است. به‌نظر می‌رسد ورزش هوازی نسبت به سایر تمرینات موجب شادی بیشتر در آزمودنی‌ها شده است.
