مجله دانشگاه علوم پزشکی

چکیده زمینه و هدف: در درمان سوء مصرف مواد، توجه به مشکلات شخصیتی و شیوه های مقابله ای بیماران حائز اهمیت است. این پژوهش با هدف بررسی مقایسه ای بین مولفه های شخصیتی و راهبردهای مقابله ای در معتادین به مواد مخدر و افراد غیر معتاد صورت گرفت. مواد و روش کار: جامعه آماری را کلیه مردان معتاد به مواد مخدر شهر بجنورد تشکیل داده اند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس از بین کلینیک های ترک اعتیاد ۱۰۰ مرد معتاد و ۱۰۰ مرد بدون سابقه اعتیاد از سطح شهر انتخاب شدند. در این مطالعه از پرسشنامه ویژگیهای شخصیت NEO-PT-R و پرسشنامه راهبردهای مقابله ای لازاروس و فولکمن (۱۹۸۵) استفاده گردید. یافته ها: بیماران مبتلا به اعتیاد بطور معناداری دارای مولفه های شخصیتی روان نژندی بالاتر و برونگرایی، دلپذیر بودن و وجدان گرایی پایین تر از افراد سالم بودند ( ۰۰۱/ ۰ P<) و در مولفه شخصیتی (انعطاف پذیری) تفاوت معنادار وجود نداشت. (همچنین افراد معتاد نسبت به افراد سالم بطور معناداری از راهبردهای مقابله ای مساله مدار کمتر و از راهبردهای مقابله ای هیجان مدار بیشتر استفاده کردند. (۲۶۵/۰P=) نتیجه گیری: هرچند بیماران مبتلا به اعتیاد دارای خصوصیات شخصیتی متفاوت هستند و این خصوصیات تاثیر بارزی بر راهکارهای مقابله با مشکلات انها گذاشته است ولی راهکار های مقابله ای با آموزش قابل تغییر و اصلاح است و لازم است در برنامه های درمانی بیماران مراجعه کننده برای ترک به ان توجه ویژه شود

چکیده زمینه و هدف: ارتباط استرس و بیماری کرونری قلب در چنین مطالعه نشان داده شده است. طرحواره ها از دوران کودکی به تدریج شکل گرفته و باور ها و شناخت فرد در آینده را تشکیل می دهند. هدف از این پژوهش تعیین رابطه طرح واره های هیجانی با اضطراب، افسردگی و سبک های مقابله با استرس در بیماران کرونری قلب می باشد. مواد و روش کار: به این منظور ۱۰۰ نفر از بیماران بستری در بخش قلب بیمارستان امام رضا (ع) شهرستان بجنورد که تشخیص بیماری کرونری قلب را داشتند انتخاب و مقیاس طرحوارهای هیجانی لیهی LESS (Leahy Emotional Schemas scale)، پرسشنامه مقابله با شرایط پراسترس-فرم کوتاه CISS)) و مقیاس اضطراب و افسردگی بیمارستانی(HADS)- برای انها تکمیل شد. به منظور تحلیل داده ها از آزمون رگرسیون چند متغیره استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین طرحواره هیجانی عقلانی با سبک مقابله مساله مدار همبستگی مثبت و معنی دار (۰۵/۰,P<۲۱۵/۰ R= ) و بین طرحواره هیجانی سرزنش با سبک مقابله مساله مدار همبستگی منفی و معنی داری (۰۵/۰,P<۲۱۹/۰ R=- ) وجود دارد اما هیچکدام از طرحواره های هیجانی سبک مقابله مساله مدار را پیش بینی نمی کنند(۱۵۹/۰= (R۲ . بررسی ابعاد مختلف طرح واره های هیجانی نشان داد که مولفه ارزش های بالاتر، پیش بینی کننده معکوس روش مقابله هیجان مدار(۲۷۱/۰= R۲) و مولفه عقلانی بودن، پیش بینی کننده معکوس روش مقابله اجتناب مدار(۲۹۱/۰= R۲) و مولفه نشخوار فکری، پیش بینی کننده اضطراب (۴۷/۰= R۲ ) و مولفه کرختی، پیش بینی کننده افسردگی بود (۴۸۴/۰= R۲). نتیجه گیری: نتیجه این پژوهش ضرورت توجه به مفهوم طرحواره های هیجانی در بیماران کرونری قلب به خصوص در زمینه درمان و بازتوانی این بیماران را روشن می سازد.

چکیده زمینه و هدف: پیشرفت تحصیلی تحت تاثیر متغیرهای زیادی است. از مهمترین آنها می توان به راهبردهای انگیزشی، راهبردهای یادگیری شناختی و فراشناختی و هوش معنوی اشاره کرد. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط راهبردهای انگیزشی، راهبردهای یادگیری شناختی و فراشناختی و هوش معنوی با پیشرفت تحصیلی دانشجویان پرستاری انجام شد. مواد و روش کار: این مطالعه توصیفی – تحلیلی از نوع همبستگی می باشد. در کل ۲۰۰ دانشجوی (۱۲۹ دختر و ۷۱ پسر) رشته پرستاری به روش تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. همه آنها پرسشنامه های تجدید نظر شده هدف های پیشرفت، راهبردهای انگیزشی برای یادگیری و هوش معنوی را تکمیل کردند. داده ها با روش رگرسیون گام به گام تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد هدف تبحرگرا (۴۱/ ۰ r=)، خودکارآمدی (۴۸/۰ r=)، تفکر انتقادی (۳۴/۰ r=)، خودنظم دهی فراشناختی (۳۷/۰r=) و هوش معنوی (۳۱/۰) با پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت و معنادار و هدف اجتناب از عملکرد (۱۸/۰ r=-) و اضطراب امتحان (۳۱/۰r=-) با پیشرفت تحصیلی رابطه منفی و معنادار داشتند (۵/۰p<). در یک مدل پیش بین صرفا خودکارآمدی، خود نظم دهی فراشناختی، اضطراب امتحان و هدف تبحرگرا توانستند ۴۶ درصد پیشرفت تحصیلی را پیش بینی کنند. سهم خودکارآمدی بیش از سایر متغیرها بود. نتیجه گیری: بنابراین برای افزایش پیشرفت تحصیلی نخست باید به آموزش خودکارآمدی و خودنظم دهی فراشناختی پرداخت. سپس آنها را از پیامدهای منفی اضطراب آگاه و در نهایت به آنها آموزش داد تا چگونه هدف تبحرگرا را انتخاب کنند.

زمینه و هدف: آموزش مهارت‌های زندگی روش مؤثری در جهت رشد شخصیت سالم و تأمین بهداشت روانی نوجوانان است. در این ارتباط راهبردهای نظم‌جویی شناختی هیجان یکی از مهمترین عوامل موثر در رشد مطلوب شخصیت نوجوانان است، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی آموزش مهارت‌های زندگی در راهبردهای نظم‌جویی شناختی هیجان نوجوانان شهرستان بجنورد انجام پذیرفت. مواد و روش کار: با استفاده از طرح تجربی پیش‌آزمون-‌پس‌آزمون با گروه‌کنترل، ۴۸ دانش‌آموز به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای‌چند مرحله‌ای، انتخاب و به صورت تصادفی در گروه (آزمایش و کنترل) جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت ۱۰جلسه تحت آموزش مهارت‌های زندگی قرار گرفت. هر دو گروه فرم کوتاه پرسش‌نامه نظم‌جویی شناختی هیجان (گارنفسکی، کرایچ و اسپینهاون، ۱۳۹۰) را قبل و بعد از مداخله تکمیل نمودند. یافته‌ها: نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که تفاوت میانگین‌های تعدیل‌شده دو گروه آزمایش و کنترل در راهبردهای نظم‌جویی شناختی هیجان از نظر آماری معنادار است. به عبارت دیگر، آموزش مهارت-های زندگی منجر به کاهش راهبردهای سازش‌نایافته ملامت خویش، نشخوارگر‌ی، فاجعه‌سازی و ملامت دیگران و افزایش راهبردهای سازش‌یافته پذیرش، تمرکز مجدد مثبت، تمرکز مجدد بر برنامه-ریزی، ارزیابی مجدد‌مثبت و دیدگاه‌گیری شد. نتیجه‌گیری: آموزش مهارت‌های زندگی از همبسته‌های اساسی راهبردهای نظم‌جویی هیجان می‌باشد و می‌توان با طراحی مداخلات مبتنی بر مهارت‌های زندگی گام‌های اساسی در توانمندسازی روان-شناختی و هیجانی نوجوانان برداشت.

زمینه و هدف: بیماران شاکی از علائم گوارشی تعداد زیادی از مراجعین به کلینیک های عمومی و داخلی را تشکیل می­دهند. به نظر می­رسد که چگونگی واکنش افراد نسبت به رویدادهای استرس­زا، مهمتر از خود استرس در تولید بیماری­های گوارشی باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه بین راهبردهای مقابله­ای و ابتلای به اولسر پپتیک انجام شد.

مواد و روش کار: پژوهش حاضر از نوع مورد- شاهدی می­باشد. ۲۰۰ نفر ( ۱۰۰ نفر بیمار مبتلا به زخم معده با علائم اولسرهای پپتیک (زخم اثنی عشر، زخم معده و زخم مری) با تشخیص زخم پپتیک که به بیمارستان امام رضا(ع) بجنورد مراجعه نموده و اندیکاسیون آندوسکوپی داشتند و ۱۰۰ نفر سالم که فاقد سابقه یا ابتلا به زخم پپتیک بودند) با سنین ۲۰ تا ۵۰ سال با یکدیگر مورد مقایسه قرار گرفتند. این افراد با استفاده از روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار سنجش عبارت بودند از: مقیاس راهبردهای مقابله­ای ( (CSSو چک لیست مشخصات دموگرافیک داده ها با استفاده از آماره یومن ویتنی و نرم­افزار SPSS ۲۰ تحلیل شدند.

یافته ­ها: تفاوت معناداری میان افراد با علائم اولسر پپتیک و افراد سالم از نظر راهبردهای مقابله­ای جستجوی حمایت اجتماعی (۰۰۱/۰ >p)، ارزیابی مجدد/ سازگاری (۰۰۱/۰ >p)، مقابله اجتنابی (۰۰۱/۰ >p)، مقابله مساله­مدار (۰۰۱/۰ >p)، مقابله هیجان مدار (۰۱/۰ >p) و مقابله فعالانه (۰۵/۰ >p) وجود داشت.

نتیجه گیری: راهبردهای مقابله هیجانی­مدار و منفی در برابر شرایط استرس­زا می­تواند بعنوان یک ریسک فاکتور برای اولسر پپتیک عمل کند. بیماران با علائم اولسر پپتیک در مقایسه با افراد سالم از راهبردهای مقابله­ای هیجانی و نامطلوب، مانند ارزیابی مجدد/ سازگاری و مقابله اجتنابی استفاده می­کردند

زمینه و هدف: دیابت از نظر مدیریت بیماری و لزوم خود مراقبتی، پیچیده ترین بیماری محسوب می شود و بهترین درمان آن، پیشگیری است. این مطالعه با هدف مقایسه عوامل شخصیتی و راهبردهای مقابله ای در زنان و مردان سالم و مبتلا به دیابت نوع ۲ انجام شد.

مواد و روش‌ کار: پژوهش از نوع تحلیلی مقطعی است. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ و همراهان آنها که در اردیبهشت، خرداد و تیر سال ۱۳۹۴ به بیمارستان شهدای عشایر خرم آباد مراجعه کرده بودند. تعداد ۵۰ نفر از افراد مبتلا به دیابت و ۵۰ نفر از افراد سالم از طریق همتاسازی با گروه بیمار انتخاب شدند. سپس اطلاعات با استفاده از پرسشنامه­های شخصیتی (EPQ-R) و راهبردهای مقابله­ای (WCQ) جمع آوری گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS۱۸  استفاده شد.

یافته ها: نتایج نشان داد که افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ از نظر روان رنجورخویی و روان پریش خویی تفاوت معناداری با گروه سالم دارند (۰۰۱/۰p<). همچنین در راهبرد مبتنی بر هیجان بین دو گروه تفاوت وجود دارد. اما در راهبرد مبتنی بر حل مسأله بین آنها تفاوتی یافت نشد. نتایج همچنین نشان داد که بین برونگرایی و راهبرد­های مبتنی بر هیجان و حل مسأله بین زنان و مردان بیمار تفاوت معنی داری وجود دارد (۰۰۱/۰p<).

نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش عوامل شخصیتی روان رنجور خویی و روان پریش خویی و راهبردهای مقابله ای می توانند به عنوان پیشایندهای مهم خود مراقبتی در بیماران دیابتی مورد توجه قرار گیرند. در مقایسه دو نوع روش مقابله، راهبردهای مبتنی بر حل مسأله در کمک کردن به بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ نتایج مفیدتری را در پی دارد.