مقدمه: از آنجایی که اقدام به خودکشی به‌منزله عملی خودویرانگر، آگاهانه و هدفمند در حال افزایش است، هدف پژوهش حاضر بررسی مقایسه‌ی اثربخشی روان‌درمانی پذیرش و تعهد و یکپارچه نگر بر پریشانی روانی افراد اقدام کننده به خودکشی بود.
روش کار: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری می‌باشد. جامعه آماری شامل کلیه افراد اقدام کننده به خودکشی که در سال ۱۳۹۹ در بیمارستان‌های استان خراسان شمالی بستری بودند تشکیل دادند. پژوهش شامل ۲۴ نفر نمونه بیمارستانی بود، که به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به طریق گمارش تصادفی در دو گروه آزمایشی (۱۲ نفری) قرار گرفتند. مداخلات به‌صورت فردی و به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای اجرا گردید. ابزار پژوهش پرسشنامه پریشانی روانی کسلر (۲۰۰۲) بود. اطلاعات در چهار مرحله پیش‌آزمون، جلسه چهارم، پس‌آزمون و پیگیری جمع‌آوری گردید. داده‌ها با استفاده از روش تحلیل واریانس آمیخته چند متغیری و از طریق نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۶ مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند.
یافته‌ها: مداخلات هر دو روش درمانی، باعث کاهش نمرات پریشانی روانی افراد اقدام کننده به خودکشی شده است، در خصوص مقایسه اثربخشی دو مداخله، رویکرد یکپارچه نگر اثربخشی بیشتری در مرحله پس‌آزمون و پیگیری نشان داد.
نتیجه گیری: رویکرد یکپارچه نگر مبتنی بر چهار عامل مشترک در کاهش پریشانی روانی مؤثرتر بوده بر این اساس، اثربخشی درمان‌ها توسط عوامل مشترک رویکردها تعیین می‌گردد.
