مجله دانشگاه علوم پزشکی

خلاصه مقدمه و هدف: کارآموزی های بالینی بخشی اساسی از آموزش دانشجویان پرستاران است و شناخت تجربیات واقعی آنان در این عرصه و آگاهی از مشکلات آموزش بالینی از دیدگاه آنان ، امکان توسعه استراتژی آموزش بالینی و ارتقاء کیفیت آموزش را فراهم م ینماید . هدف این مطالعه درک عمیق تر تجربیات دانشجویان پرستاری در این زمینه است . روش ها: به منظور دستیابی به نظرات دانشجویان پرستاری در زمینه تجربیات بالینی ، از گروه متمرکز ۲ استفاده شد ۳۰ نفر از ۱۲۰ نفر دانشجوی شاغل به تحصیل در دانشکده پرستاری و مامایی بجنورد بطور تصادفی انتخاب شدند و در سه گروه ده نفره قرار گرفتند. هر گروه بطور جداگانه به روش گروه متمرکز مورد مصاحبه قرار گرفت . به طوری که ابتدا مفاهیم ، از تجربه و تحلیل محتوی ۳ استفاده شده و کد گذاری ۴ داده ها در سه سطح صورت گرفت. به طوری که ابتدا واحدهای معنایی ۵ تشخیص و کدگذاری گردید. سپس واحدها در سطح دوم طبقه بندی ۶ شده و در نهایت تم ها ۷ به عنوان سطح سوم کدگذاری از میان طبقات استخراج گردیدند . از جمله عوامل « شکاف بین تئوری و عمل » و « بی انگیزگی » ، « اضطراب » . یافته ها : سه تم اصلی از درون داده استخراج گردید مؤثر در تجربیات بالینی در نظر گرفته شد . بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه احساس ناامیدی و بی انگیزگی را در بین دانشجویان پرستاری نشان می دهد. همچنین اضطراب و ترس به عنوان نتیجه ای از دانش ناکافی، واکنش نامناسب مربیان در برابر خطای دانشجویان و ارزشیابی ناعادلانه از جمله تجربیات بیان شده از سوی آنان است. با توجه به نقش غیر قابل انکار ابعاد روحی- روانی و انگیزه های درونی و بیرونی فراگیران در کسب مهارتهای بالینی، نتایج این مطالعه می تواند در طرح ریزی برنامه های درسی و دوره های آموزش بالینی پرستاری و ارتقاء کیفی آن، مورد توجه مدیران آموزشی و مربیان بالینی قرار گیرد.

زمینه و هدف: پژوهشها حاکی از نمرات ضعیف و متوسط جوانان ایرانی در جنبه های مختلف سبک زندگی است. تمرکز مطالعات کمی بر بررسی همبستگی عوامل از پیش تعیین شده با سبک زندگی و عدم توجه به شناخت عوامل زمینه ساز این مشکل در زمینه فرهنگی –اجتماعی ایران، منجر به انجام پژوهشی با هدف تبیین تجارب زیسته جوانان در رابطه با عوامل موثر در پیروی از سبک زندگی سالم به روش کیفی شد.

مواد و روش کار: این مطالعه با رویکرد تحلیل محتوای کیفی انجام شد. نمونه گیری آن به صورت هدفمند از بین جوانان ۲۴-۱۸ ساله شهر اصفهان بود. روش جمع آوری داده ها انجام مصاحبه نیمه ساختار یافته بود که تا اشباع داده ها ادامه یافت. آنالیز به روش تحلیل محتوای مرسوم انجام شد.

یافته ها: در مجموع ۲۴ نفر (۱۲ دخترو ۱۲ پسر) به مطالعه وارد شدند. میانگین سنی آنها ۵/۲۱ سال بود. از تحلیل داده های حاصل از انجام مصاحبه ها، سه طبقه اصلی عوامل فردی (۴ زیر طبقه)، خانواده (۲ زیر طبقه) و عوامل اجتماعی– اقتصادی (۳ زیر طبقه) استخراج گردید.

نتیجه گیری: اصلاح سبک زندگی نیاز به برنامه ریزی جامع و طولانی مدت دارد. تاکید مشارکت کنندگان مطالعه حاضر بر تاثیر عوامل فردی، نشان می دهد که مداخلات مقطعی و کوتاه مدت با هدف رشد شخصی، هویت یابی و افزایش دانش و مهارت نیز باید به عنوان یک گام در بهبود سلامت جوانانی که برای آنها از قبل برنامه ریزیهای بلند مدت صورت نگرفته است، در نظر گرفته شود.