فاطمه ربانی، نگین محبی، سمیه حیاتی، اندیشه حامدی، رضوانه منظور، اعظم سعیدی کیا، زهرا قاسم پور،
دوره ۱۶، شماره ۱ - ( بهار ۱۴۰۳ )
مقدمه: نارسایی مزمن کلیوی به‌طور مستقیم و غیرمستقیم، کیفیت زندگی مبتلایان را تغییر می‌دهد. برای حفظ کیفیت زندگی، خودکارآمدی نقش مؤثری دارد. بررسی ارتباط بین تنیدگی، کیفیت زندگی و خودکارآمدی می‌تواند پرستاران را در به‌کارگیری شیوه‌های مناسب برای ارتقای کیفیت زندگی بیماران یاری دهد؛ لذا، مطالعه حاضر با هدف تعیین شدت تنیدگی و ارتباط آن با خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی بیمارستان امام خمینی شهرستان شیروان انجام شد.
روش کار: مطالعه حاضر مقطعی‌هم‌بستگی بود و به روش سرشماری و با مشارکت ۷۷ نفر از بیماران همودیالیزی در سال ۱۴۰۱ انجام شد. ابزارهای پژوهش شامل فرم مشخصات دموگرافیک، پرسش‌نامه‌های کیفیت زندگی، تنیدگی بیماران همودیالیزی و سنجش عمومی خودکارآمدی بود. داده‌ها با نرم‌افزار SPSS۱۹ تجزیه‌وتحلیل شدند.
یافته‌ها: میانگین سن و وزن شرکت‌کنندگان به‌ترتیب، ۷۳/۱۴±۵/۵۶ سال و ۱۵/۱۷±۴۸/۶۶ کیلوگرم بود که از این بین، ۷/۵۹ درصد آقا بودند و ۶/۴۱ درصد از کل شرکت‌کنندگان به مدت ۱ تا ۳ سال دیالیز می‌شدند. بین میانگین نمره تنیدگی و نمره برخی از ابعاد کیفیت زندگی ارتباط معناداری وجود داشت (۰۵/۰>P)، درحالی‌که ارتباط معناداری بین میانگین نمره تنیدگی و خودکارآمدی مشاهده نشد. همچنین، بین میانگین نمره خودکارآمدی و برخی ابعاد کیفیت زندگی ارتباط معناداری یافت نشد (۰۵/۰≥ P).
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج، با کاهش شدت تنیدگی بیماران همودیالیزی، کیفیت زندگی آنان بهبود می‌‌یابد. در این میان، افرادی که سطح خودکارآمدی بالاتری دارند، شدت تنیدگی کمتری را تجربه می‌کنند. لذا، تلاش کادر درمان شناخت عوامل تنیدگی‌زا و به‌کارگیری مداخلاتی برای کاهش آن به‌منظور بهبود کیفیت زندگی بیماران است
