مجله دانشگاه علوم پزشکی

زمینه و هدف: بیهوشی عمومی و جراحی باعث اختلالات فیزیولوژیکی متعددی در ارگانهای مختلف بدن بیماران می­گردد که به صورت عوارض مختلف در طول به هوش آمدن بیمار بروز می­یابد. بیداری از بیهوشی و خارج کردن لوله تراشه ممکن است با تحریک تراشه همراه بوده که موجب تغییرات همودینامیک و سرفه می گردد. هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی انفوزیون رمی­فنتانیل با دوز نگهدارنده بر علایمی همچون سرفه و تغییرات همودینامیک پس از بیهوشی عمومی بود.

مواد و روش کار: در یک کارآزمایی بالینی دو سو کور۶۰ بیمار تحت جراحی دیسککتومی با بیهوشی عمومی، در دو گروه پلاسبو (P) و رمی فنتانیل (R) در طی بیدار شدن از بیهوشی قرار گرفتند. در پایان جراحی، انفوزیون رمی­فنتانیل در گروه p قطع شد و در گروه R، رمی­فنتانیل با دوز ^μg/kg/min ۱۵/۰ تا زمان اکستوباسیون ادامه یافت. فشار خون، ضربان قلب و اشباع اکسیژن بررسی گردید.

یافته ها: در طی بیدار شدن، میانگین فشار خون و ضربان قلب بیماران در گروه رمی­فنتانیل ۵ دقیقه بعد از اکستوباسیون، بطور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود. اشباع اکسیژن در گروه رمی­فنتانیل در مقایسه با گروه کنترل در دقیقه ۵ بعد از اکستوباسیون بطور معنی داری بالاتر بود. تفاوت معنی داری از لحاظ بروز سرفه در بیماران دو گروه یافت نشد.زمان بیدار شدن از بیهوشی در گروه کنترل بطور قابل توجهی طولانی تر بود.

نتیجه گیری: حفظ دوز پایین انفوزیون رمی­فنتانیل در طی بیدار شدن از بیهوشی، تغییرات همودینامیک را بدون به تاخیر انداختن طول زمان بیدار شدن، بطور معنی داری کاهش می دهد.

واژه های کلیدی: رمی­فنتانیل، تغییرات همودینامیک، اکستوباسیون، بیداری از بیهوشی

زمینه و هدف: بر طبق گزارش ستاد مبارزه با مواد مخدر ایران، در حال حاضر در ایران ۶۵۷ هزار بیمار وابسته به مواد، تحت درمان نگهدارنده می باشند. هدف از این مطالعه مقایسه میزان ماندگاری درمان در سه روش درمان نگهدارنده با متادون، تنتور اپیوم و بوپره نورفین در بیماران مراکز ترک اعتیاد شیروان می باشد. لازم به ذکر است که درمان با تنتور اپیوم تنها در ایران انجام می شود و سنجش میزان موفقیت در این روش از موضوعات چالش برانگیز می باشد.

مواد و روش کار:  این پژوهش یک مطالعه توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی می باشد. جامعه مورد پژوهش تمام بیماران فعال و خارج شده از درمان در سال ۱۳۹۴ در ۶ مرکز خصوصی و دولتی درمان اعتیاد شهرستان شیروان می باشد. این مطالعه به صورت نمونه گیری در دسترس و با همکاری روانشناسان مراکز انجام شد و اطلاعات لازم از طریق مصاحبه و تکمیل چک لیست گردآوری گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و برای مقایسه ارتباط بین متغیرهای کیفی از آزمون کای دو استفاده شد.

یافته ها: میزان ماندگاری در درمان با متادون ۵/۸۴% و در بوپره نورفین معادل ۸/۷۱% و در اپیوم معادل ۱/۹۰% می باشد. بین سه روش درمانی اختلاف معنا داری مشاهده شد به صورتی که درمان با تنتور اپیوم بالاترین میزان ماندگاری را داشت.

نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که میزان ماندگاری در درمان با تنتور اپیوم بالاتر از دو روش دیگر می باشد . اگر به اهداف برنامه کاهش آسیب تمرکز داشته باشیم ، این نتایج نشان می دهد که درمان با تنتور اپیوم، با وجود ادامه مصرف تریاک می تواند میزان آسیبهای اجتماعی اعتیاد را به طور چشم گیری کاهش دهد.

زمینه و اهداف: گلودرد یکی از عوارض شایع و ناخوشایند بی هوشی است که اغلب به دنبال اکستوباسیون در بیماران به وجود می آید این مطالعه با هدف مقایسه اثر دو روش پک حلقی؛ خیس شده با سالین و خیس شده با لیدوکائین۱% در میزان گلو درد بعد از اعمال جراحی بینی انجام گرفت.

مواد و روش کار: در یک کار آزمائی بالینی دو سوکور تصادفی شده تعداد۶۰ بیمار در محدوده سنی ۷۰-۱۸ سال باکلاس ASA I-II-III نیازمند عمل جراحی انتخابی بینی، در دو گروه قرار گرفتند، در گروه اول از گاز خیس شده با ۱۰ سی سی نرمال سالین و در گروه دوم از گاز خیس شده با محلول لیدوکائین به مقدار mg/Kg ۱ با حجم ۱۰ سی سی برای پک حلقی استفاده گردید. بیماران تحت بی هوشی عمومی با روش یکسان قرار گرفتند و بعد از لوله گذاری، پک حلقی با پنس مگیل در حلق گذاشته و در پایان عمل قبل از اکستوباسیون در آورده شد، بعد از اکستوباسیون میزان و شدت گلودرد، سرفه، بلع دردناک، خشونت صدا، اسپاسم حنجره و همچنین تهوع و استفراغ مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.

یافته ها: بین دو گروه از لحاظ وزن، قد، جنس، سن و طول مدت جراحی و نوع عمل جراحی تفاوت معنی داری وجود نداشت. از نظر گلو درد تفاوت معنی داری بین دو گروه لیدوکایین و گروه پلاسبو دیده نشد.

نتیجه گیری: بین دو روش پک حلقی؛ خیس شده با سالین و خیس شده با لیدوکائین ۱% در میزان گلو درد بعد از عمل تفاوتی دیده نشد.