مقدمه: کاهش عملکرد اندام پس از ترمیم تأخیری عصب، نیاز به مداخلات دارویی را برجسته می‌کند. به این منظور، بسیاری از داروها پس از آسیب عصبی تجویز شده است؛ اما نتایج عملکردی آنها هنوز رضایت‌بخش نیست. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات تجویز سیتی‌کولین و آتورواستاتین، در طول دوره تأخیر در ترمیم عصب، بر ظرفیت بازسازی انتهای دیستال عصب سیاتیک قطع‌شده انجام شد.
روش کار: عصب سیاتیک موش‌های صحرایی نر (۲۵۰ تا ۳۰۰ گرم) قطع شد و حیوانات سیتی‌کولین (۵= mg/kg, n۲۰۰)، آتورواستاتین (۵= mg/kg, n۵)، سیتی‌کولین + آتورواستاتین و حلال داروها (گروه‌های کنترل ۱ و ۲، ۵=n) را به‌صورت داخل صفاقی به‌مدت ۱ ماه دریافت کردند. در گروه شم (۵=n)، عصب فقط آشکار شد. بعد از یک ماه، عصب قطع‌شده با یک آلوگرافت ترمیم شد. چهارده هفته بعد از ترمیم عصب، ارزیابی‌های ریخت‌سنجی و میکروسکوپ الکترونی بر روی عصب انجام شد.
یافته‌ها: در پژوهش حاضر، بهبود شاخص‌های ساختاری (قطر فیبر، قطر آکسون و ضخامت میلین و...) و فراساختاری (درجه تخریب میلین) بخش دیستال عصب در گروه‌های سیتی‌کولین و آتورواستاتین در مقایسه با گروه‌های کنترل مشاهده شد (۰۱/۰>P)؛ همچنین، شاخص‌های ساختاری و فراساختاری عصب در گروه سیتی‌کولین + آتورواستاتین بهتر از هریک از گروه‌های سیتی‌کولین و آتورواستاتین بود.
نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که تجویز سیتی‌کولین و آتورواستاتین منجر به حفظ ظرفیت بازسازی بخش عصب دیستال عصب در شرایط تأخیر در ترمیم عصب می شود.
