BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://journal.nkums.ac.ir/article-1-584-fa.html
، سیده آیدا داوری*2 ، صدیقه اسماعیل زاده بهابادی3 ، حمیدرضا میری3 ، مژده اکبری4 ، شهناز کمالی جوان3
2- دانشکده دامپزشکی، دانشگاه زابل
3- دانشکده علوم، دانشگاه زابل
4- کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی، بجنورد
زمینه و هدف: دیابت اختلالی درون ریز است که سبب افزایش قند و چربی خون می گردد. امروزه گیاهان دارویی بدلیل قیمت مناسب و عوارض جانبی کمتر بطور گسترده در درمان دیابت بکار می روند. در این مطالعه تاثیر عصاره برگ گیاه جغجغه بر بافت کبد و سطح سرمی مالون دی آلدئید در موش های دیابتی مورد ارزیابی قرار گرفت. مواد و روش کار: 45 موش صحرایی نر ویستار به سه گروه شاهد، دیابتی و دیابتی تحت درمان تقسیم شدند. دیابت نوع I با تزریق صفاقی استرپتوزوسین (mg/kg42) القاء شد. سپس عصاره گیاه جغجغه با دز 300 میلی‌گرم بر کیلوگرم به مدت سی روز به موش ها خورانده شد. گروه های شاهد و دیابتی نیز نرمال سالین دریافت کردند. پس از تهیه مقاطع بافتی، تغییرات هیستوپاتولوژیکی کبد توسط میکروسکوپ نوری مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین میزان مالون دی آلدئید سرمی و کبدی بر اساس واکنش تیوباربیتوریک اسید (TBARS) اندازه گیری شد. نهایتا اعداد بدست آمده با استفاده از آزمون آماری Student t-test و Mann-Whitney rank sum test بررسی شدند. یافته ها: القاء دیابت توسط استرپتوزوسین سبب افزایش مالون دی آلدئید سرمی و کبدی شد (05/ 0p<). در حالی که تیمار با عصاره گیاه جغجغه غلظت ماده مذکور را بطور معنی داری کاهش داد (05/0p<). یافته های هیستوپاتولوژیک نیز مؤید نقش مؤثر این عصاره در بهبود ضایعات ناشی از دیابت بود. نتیجه گیری: عصاره برگ جغجغه می تواند غلظت مالون دی آلدئید سرمی و کبدی را کاهش دهد و از آسیب کبدی ناشی از دیابت جلوگیری کند.
دریافت: 1394/6/30 | پذیرش: 1394/6/30 | انتشار: 1394/6/30
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
