دوره ۱۳، شماره ۱ - ( بهار ۱۴۰۰ )
جلد ۱۳ شماره ۱ صفحات ۹۱-۸۴ |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR,NKUMS.REC.1399.025
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Einbeigi A, Soleimanian A A, Jajarmi M. Comparing the Effectiveness of Acceptance and Commitment Therapy and Existentialism Therapy on Increasing Improving Cognitive Flexibility in the Elderly. North Khorasan University of Medical Sciences 2021; 13 (1) :84-91
URL: http://journal.nkums.ac.ir/article-1-2296-fa.html
URL: http://journal.nkums.ac.ir/article-1-2296-fa.html
عین بیگی افشین، سلیمانیان علی اکبر، جاجرمی محمود. مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و درمان وجودی بر افزایش انعطاف پذیری شناختی در سالمندان. مجله دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی. ۱۴۰۰; ۱۳ (۱) :۸۴-۹۱
۱- دانشجو دکتری تخصصی، گروه مشاوره، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد بجنورد، ایران
۲- دانشیار مشاوره، گروه مشاوره، دانشگاه بجنورد، بجنورد، ایران. ،soliemanian@gmail.com
۳- استادیار روانشناسی، گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد بجنورد، ایران
۲- دانشیار مشاوره، گروه مشاوره، دانشگاه بجنورد، بجنورد، ایران. ،
۳- استادیار روانشناسی، گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد بجنورد، ایران
چکيده: (۲۲۵۸ مشاهده)
مقدمه: برخوردار بودن از انعطاف پذیری شناختی افراد را قادر می‌سازد تا علاوه بر مقابله بهتر در برابر موقعیت‌های استرس زا، کمتر دچار تنش شده، در برابر مشکلات از توانایی بالایی برخوردار باشند. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و معنادرمانی بر افزایش انعطاف پذیری شناختی در سالمندان صورت گرفته است.
روش کار: روش پژوهش حاضر نیمه تجربی و طرح آن از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری مورد مطالعه پژوهش حاضر شامل کلیه اعضای کانون بازنشستگان شهرستان بجنورد در سال 1399 بود که حداقل دارای سن 60 سال بودند. حجم نمونه در این پژوهش شامل 45 نفر بود که ابتدا به شیوه نمونه گیری هدفمند و جایگزینی تصادفی در سه گروه آزمایش 1 (15 نفره)، گروه آزمایش 2 (15 نفره) و گروه کنترل (15 نفره) قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه انعطاف پذیری دنیس و وندروال (۲۰۱۰) بود. بسته درمانیِ درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در 8 جلسه 90 دقیقه‌ای و و درمان وجودی در 10 جلسه 90 دقیقه‌ای برای گروه‌های مداخله اجرا گردید. داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار تحلیل آماری اس پی اس اس نسخه 22 انجام شد.
یافته‌ها: بسته درمانیِ درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و درمان وجودی بر افزایش انعطاف پذیری شناختی شرکت کنندگان تأثیر گذار بود. همچنین از نظر مقایسه بین دو درمان در متغیر انعطاف پذیری شناختی با وجود تفاوت اندکی که وجود داشت، اما این مقدار تفاوت از نظر آماری بین دو رویکرد درمانی، معنادار نبوده است.
نتیجه گیری: بسته درمانیِ درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و درمان وجودی به ترتیب طی 8 و 10 جلسه 90 دقیقه‌ای توانست انعطاف پذیری شناختی افراد سالمند را افزایش دهد. بنابراین، به نظر می‌رسد انجام چنین مداخلاتی به نوبه خود می‌تواند زمینه بهبود عملکرد را در سالمندان در اکثر موضوعات و محورهای زندگی اجتماعی و روانشناختی فراهم نماید.
روش کار: روش پژوهش حاضر نیمه تجربی و طرح آن از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری مورد مطالعه پژوهش حاضر شامل کلیه اعضای کانون بازنشستگان شهرستان بجنورد در سال 1399 بود که حداقل دارای سن 60 سال بودند. حجم نمونه در این پژوهش شامل 45 نفر بود که ابتدا به شیوه نمونه گیری هدفمند و جایگزینی تصادفی در سه گروه آزمایش 1 (15 نفره)، گروه آزمایش 2 (15 نفره) و گروه کنترل (15 نفره) قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه انعطاف پذیری دنیس و وندروال (۲۰۱۰) بود. بسته درمانیِ درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در 8 جلسه 90 دقیقه‌ای و و درمان وجودی در 10 جلسه 90 دقیقه‌ای برای گروه‌های مداخله اجرا گردید. داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار تحلیل آماری اس پی اس اس نسخه 22 انجام شد.
یافته‌ها: بسته درمانیِ درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و درمان وجودی بر افزایش انعطاف پذیری شناختی شرکت کنندگان تأثیر گذار بود. همچنین از نظر مقایسه بین دو درمان در متغیر انعطاف پذیری شناختی با وجود تفاوت اندکی که وجود داشت، اما این مقدار تفاوت از نظر آماری بین دو رویکرد درمانی، معنادار نبوده است.
نتیجه گیری: بسته درمانیِ درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و درمان وجودی به ترتیب طی 8 و 10 جلسه 90 دقیقه‌ای توانست انعطاف پذیری شناختی افراد سالمند را افزایش دهد. بنابراین، به نظر می‌رسد انجام چنین مداخلاتی به نوبه خود می‌تواند زمینه بهبود عملکرد را در سالمندان در اکثر موضوعات و محورهای زندگی اجتماعی و روانشناختی فراهم نماید.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی |
موضوع مقاله:
علوم پایه
دریافت: 1399/5/5 | پذیرش: 1399/10/13 | انتشار: 1400/3/30
دریافت: 1399/5/5 | پذیرش: 1399/10/13 | انتشار: 1400/3/30
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
