مجله دانشگاه علوم پزشکی

چکیده زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، تاثیر تمرینات قدرتی یک عضو اندام فوقانی بر روی شاخص های عصبی یا الکترونوروگرافی عضو قرینه (طرف مقابل) بود. مواد و روش کار: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بوده و آزمودنی های آن متشکل از 30 زن سالم بوده که سابقه هیچ گونه آسیب در مفصل آرنج، تاندون ها و رباط های عضله دوسربازویی نداشته و همه آنها راست دست (دست برتر) بودند. آزمودنی های تحقیق بصورت تصادفی از میان دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه آزاد اسلامی (واحد بجنورد) انتخاب شده و در سه گروه 10 نفری (دو گروه تجربی و یک گروه کنترل) تقسیم شدند. گروه تجربی اول یک سری تمرینات قدرتی منتخب روی عضله دوسربازویی دست برتر و گروه تجربی دوم همان تمرینات را روی عضله دوسربازویی دست غیر برتر، سه بار در هفته و به مدت هشت هفته اجرا کردند. الکترومیوگرافی (EMG) هنگام حداکثر انقباض ارادی (MVC) عضله دوسر بازویی هر دو دست برتر و غیر برتر در پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده توسط نرم افزار آماری SPSS و با استفاده از آزمون t استیودنت در سطح معنی داری 5/0 P ≤ انجام گردید. یافته‏ها: نتایج نشان داد که افزایش معنی داری در MVC و EMGعضله دوسربازویی دست تمرینی و غیرتمرینی به دنبال هشت هفته تمرین قدرتی مشاهده شد، در صورتی که در گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود نداشت. نتیجه‏گیری: تمرینات قدرتی یک طرفه سبب افزایش EMG، دامنه موج M و کاهش زمان تاخیر موج M در هر دو عضو تمرینی و غیر تمرینی می شود. سازوکارهایی که تحت آن انتقال متقاطع شاخص های الکترونوروگرافی صورت می گیرد ممکن است بدلیل نرونهای رابط و جسم پینه ای مغز و پردازش موازی دستگاه عصبی توضیح داده شود.