مجله دانشگاه علوم پزشکی

زمینه و هدف: در بیماری های مزمن، امید مکانیسم سازگاری مهمی بوده و به عنوان فاکتوری چند بعدی در بهبودی و سازگاری موثر تعریف می شود. ناامیدی و به دنبال آن افسردگی یک پیامد شایع در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه است. به دلیل شیوع بالای عوارض و اختلالات روانی‌اجتماعی مشاهده شده در بیماران دیالیزی و مراقبت کنندگان آنها این مطالعه با هدف تعیین سطح امید بیماران همودیالیزی و مراقبت کنندگان آنها صورت گرفته است. مواد و روش کار: در این مطالعه توصیفی مقایسه ای از نوع مقطعی، تمامی بیماران تحت درمان با همودیالیز مراجعه کننده به بیمارستان امام علی(ع) شهر بجنورد و مراقبت‌کننده اصلی آنها که حداقل 6 ماه از شروع درمان آنها گذشته باشد، از فروردین تا خرداد ماه سال 1392 مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده شاخص امید هرث بود. تجزیه و تحلیل داده ها‌ با استفاده از آزمون های آماری همچون مجذور کای، تی تست و محاسبه ضریب همبستگی پیرسون و با به کارگیری نرم افزار 17SPSS صورت گرفت. یافته‌ها: در مجموع تعداد 62 نفر بیمار و63 مراقبت کننده وارد مطالعه شدند. میانگین امید در گروه بیمار 7/19 و در گروه مراقبت کنندگان 7/18 بود و از نظر آماری تفاوت معنی داری مشاهده نشد اما اختلاف آماری سطوح امید در دو گروه معنی دار شد(001/0 p=). افراد دارای امید پایین، متوسط، بالا درگروه بیماران به ترتیب 79%، 7/17%، 2/3% و در گروه مراقبان به ترتیب دارای امید 4/98%، 6/1% بودند و هیچکدام از مراقبت‌کنندگان وضعیت امید بالایی نداشتند. نتیجه گیری: یافته های مطالعه بیان‌گر این بودند که مراقبت کنندگان نمره امید کمتری را نسبت به بیماران دارند که بر لزوم برنامه‌ریزی جهت حمایت و بازتوانی مراقبت‌کنندگان بیماران مبتلا به بیماری‌های مزمن در کنار درمان و حمایت از بیمار تاکید دارد.