BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://journal.nkums.ac.ir/article-1-701-fa.html
، زهرا گرایلی*2 ، جمشید یزدانی3 ، مریم بختیاری1 ، سمانه سعادت4
2- دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی ،
3- دانشگاه علوم پزشکی مازندران
4- مرکز بهداشت نکا
زمینه و هدف: در تحقیقات پزشکی، مطالعات طولی نقش مهم و ویژهای ایفا میکنند. در این مطالعات هر فرد در طول زمان تحت اندازهگیری های مکرر قرار میگیرد. برای تحلیل اینگونه دادهها روشهای آماری خاصی که همبستگی را لحاظ کنند بکار گرفته میشوند اما این روشها در ارائه نتایج معتبر و کارا که در معناداری متغیرهای کمکی موثرند متفاوت هستند؛ بنابراین در این مطالعه ضمن بررسی عوامل تاثیرگذار بر عود اختلال دوقطبی نوع یک با استفاده از معادلات برآورد تعمیم یافته و تابع استنباط درجه دو، به مقایسه کارایی این دو روش نیز می پردازیم.
مواد و روش کار: در این مطالعه طولی از اطلاعات مربوط به 237 بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک که در بیمارستان زارع شهرستان ساری بستری شده بودند، استفاده شد. هریک از افراد در طی سال های 1390- 1386پیگیری شدهاند. روشهای برآورد تابع استنباط درجه دوم و معادلات برآورد تعمیم یافته بکار گرفته شدند.
یافته ها: کارایی برآورد پارامتر به روش تابع استنباط درجه دو بیشتر از روش معادلات برآورد تعمیم یافته بود. با استفاده از روش تابع استنباط درجه دو، اثر متغیرهای بستگان درجه یک، سن شروع و مکان زندگی معنی دار شده است اما در روش معادلات برآورد تعمیم یافته، متغیر مکان زندگی معنیدار نشد.
نتیجهگیری: دادههای مورد استفاده در این مطالعه نشان داد که برآوردهای روش تابع استنباط درجه دو کارایی بیشتری نسبت به روش معادلات برآورد تعمیم یافته دارد.
واژه های کلیدی: دادههای طولی، معادلات برآورد تعمیم یافته، تابع استنباط درجه دوم، اختلالات دوقطبی نوع یک
دریافت: 1394/12/16 | پذیرش: 1394/12/16 | انتشار: 1394/12/16
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
