مجله دانشگاه علوم پزشکی

زمینه و هدف: ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﻳﺎﺑﺖ ﻧﻮﻋﻲ ﺍﺧﺘﻼﻝ ﻣﺎﺩﺍﻡ ﺍﻟﻌﻤﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻗﻄﻌﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻟﺬﺍ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍﻗﺒﺘﻲ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺎﻱ ﺩﻳﺎﺑﺘﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻢ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻣﺒﺘﻼﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻳﺎﺑﺖ ﻣﻄﺮﺡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻲ ﻣﻮﺍﺭﺩ منجر به ﻗﻄﻊ ﭘﺎ ﺷﻮﺩ.

مواد و روش کار: این مطالعه یک پژوهش توصیفی – مقطعی بود که بر روی بیماران مراجعه کننده به کلینک دیابت شهرستان سبزوار در سال 1393 انجام گرفت. روش نمونه­گیری غیر احتمالی از نوع نمونه­گیری در دسترس بود، برای جمع آوری داده ها، پرسشنامه مدل فرایند موازی توسعه یافته تدوین و پس از تایید پایایی و روایی آن در اختیار 400 نفر از مراجعین (مبتلایان به دیابت) قرارگرفت. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS17و آزمون رگرسیون استفاده شد.

یافته ها: میانگین سنی 45/11 ± 7/51، سابقه ابتلا به دیابت 65 /6 ± 74/9 سال با نمره آگاهی2/60 از صد بودند. نمره حساسیت درک شده مراجعین نسبت به احتمال ابتلا به پای دیابتی و پیامدهای آن67 از صد، نمره اثربخشی درک شده نسبت به راهکارهای توصیه شده مبنی بر رعایت نکات بهداشتی 1/72 از صد و نمره متغیر شدت درک شده از ابتلا به پای دیابتی 9/60 از صد و نمره متغیر کارایی و خودمراقبتی به ترتیب 4/73 و 8/69 از صد بدست آمد.

نتیجه گیری: نتایج نشان داد، ﺳﺎﺯﻩ ﺷﺪﺕ ﺩﺭﻙ ﺷﺪﻩ ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬﺍﺭﺗﺮﻳﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺮ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺩﻣﺮﺍﻗﺒﺘﻲ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺩﻳﺎﺑﺘﻲ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﺪﺍﺧﻼﺕ ﺍﺛﺮ ﺑﺨﺶ ﺩﺭ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺩﻣﺮﺍﻗﺒﺘﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ.

واژه های کلیدی: پای دیابتی، مدل فرایند موازی توسعه یافته، دیابت نوع 2