مجله دانشگاه علوم پزشکی

زمینه و هدف: بیماران شاکی از علائم گوارشی تعداد زیادی از مراجعین به کلینیک های عمومی و داخلی را تشکیل می­دهند. به نظر می­رسد که چگونگی واکنش افراد نسبت به رویدادهای استرس­زا، مهمتر از خود استرس در تولید بیماری­های گوارشی باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه بین راهبردهای مقابله­ای و ابتلای به اولسر پپتیک انجام شد.

مواد و روش کار: پژوهش حاضر از نوع مورد- شاهدی می­باشد. 200 نفر ( 100 نفر بیمار مبتلا به زخم معده با علائم اولسرهای پپتیک (زخم اثنی عشر، زخم معده و زخم مری) با تشخیص زخم پپتیک که به بیمارستان امام رضا(ع) بجنورد مراجعه نموده و اندیکاسیون آندوسکوپی داشتند و 100 نفر سالم که فاقد سابقه یا ابتلا به زخم پپتیک بودند) با سنین 20 تا 50 سال با یکدیگر مورد مقایسه قرار گرفتند. این افراد با استفاده از روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار سنجش عبارت بودند از: مقیاس راهبردهای مقابله­ای ( (CSSو چک لیست مشخصات دموگرافیک داده ها با استفاده از آماره یومن ویتنی و نرم­افزار SPSS 20 تحلیل شدند.

یافته ­ها: تفاوت معناداری میان افراد با علائم اولسر پپتیک و افراد سالم از نظر راهبردهای مقابله­ای جستجوی حمایت اجتماعی (001/0 >p)، ارزیابی مجدد/ سازگاری (001/0 >p)، مقابله اجتنابی (001/0 >p)، مقابله مساله­مدار (001/0 >p)، مقابله هیجان مدار (01/0 >p) و مقابله فعالانه (05/0 >p) وجود داشت.

نتیجه گیری: راهبردهای مقابله هیجانی­مدار و منفی در برابر شرایط استرس­زا می­تواند بعنوان یک ریسک فاکتور برای اولسر پپتیک عمل کند. بیماران با علائم اولسر پپتیک در مقایسه با افراد سالم از راهبردهای مقابله­ای هیجانی و نامطلوب، مانند ارزیابی مجدد/ سازگاری و مقابله اجتنابی استفاده می­کردند